Omdat dit toestel msn 800 had wordt het bij de Super Universal gezet. De tekst op de neus is ‘Universal Special’ omdat het een P&W Wasp motor heeft en een grote vleugel dan de Universal. De vleugel is nog afgesteund op de romp en heeft uitstekende ailerons.

De Universal Special NC3318 was eigendom van A.E. Humphreys. Zijn piloot Eddie Brooks deed mee aan race over het continent naar Mines Field, Los Angeles bij de National Air Races in september 1928. Hij werd tweede in zijn klasse.

Midden 1929 was het toestel in gebruik bij de vertegenwoordiger van de firma Kellogg in de regio Denver, CO. En die liet dit ook zien.

Nadat de Universal Special in oktober 1929 was gemoderniseerd kreeg het toestel ook nieuwe cockpitramen.

Het echte prototype van de Super Universal bij het verschijnen in maart 1928. Het toestel heeft nu een vrijdragende vleugel en een nieuw type onderstel. 

De eerste serie Super Universals had ook het naar voren hellende cockpitraam.

Het prototype met msn 801 en registratie NC4453 maakt een grote publiciteitstour door Amerika en vloog ook naar Mexico.  

Hier gefotografeerd op Brooks Field, Fort Knox, KY.

Na terugkeer kocht Byrd het prototype voor zijn zuidpoolexpeditie. Het was een pleister op de wond bij het ruilen van de Fokker F.VII Trimotor voor een Ford Trimotor. 

De Super Universal kreeg een speciale uitrusting, een nieuwe motor en werd ‘Virginia‘gedoopt.

De Super Universal van de Byrd Zuidpool Expeditie is op het ijs gezet en deel gemonteerd. Het stabilo met hoogteroer ligt nog op de grond. 

Bernt Balchen werd er met een geoloog in de Super Universal op uitgestuurd om onderzoek te doen. 

Toen er ’s avonds een zware storm opzette werd het toestel zwaar beschadigd. 

Later kwam Byrd met de Fairchild de bemanning ophalen. 

De in 1998 gevonden resten van Byrd’s NC4453 bij Rockefeller Mountains in Antarctica.  

De tweede Super Universal msn 802 verscheen op verzoek van de Northern Aerial Mining Exploration al direct op drijvers. 

Maar net als vele andere in Canada werden dat in de winter skis als de vele meren bevroren waren

Een beroemd geworden Super Universal was msn 803 van Western Canada Airways. Die bracht, verlaten door de leden van de MacAlpine Expeditie, bijna een jaar door bij Dease Point, Victoria Island. 

Toen in augustus 1930 brandstof werd gebracht startte de motor en kon het toestel terugvliegen naar de bewoonde wereld.

Daarna maakt het toestel nog een vlucht naar de magnetische pool. 

Het maakte daarna nog vele ‘bush flights’ voor Canadian Airways die WCA had overgenomen. 

Tenslotte werd het in maart 1933 door brand tijdens het tanken vernield.  

Een opsteker voor Fokker was de order voor vier toestellen die National Parks Airways uit Salt Lake City plaatste voor haar nieuwe luchtpostlijn. 

Msn 804 met registratie C6769 was hiervan de eerste. 

In mei 1935 werd het toestel naar Costa Rica verkocht 

Western Canada Airways was ook een goede klant. Die kocht tweemaal zes Super Universals. 

Msn 805 was de eerste die in juli 1928 werd geleverd. 

Net als bij andere toestellen werd de naar voren hellende raampartij van de cockpit later veranderd in de naar achteren hellende versie. 

De langst levende Super Universal was msn 807. 

Oorspronkelijk geleverd aan NPA in juli 1928 met registratie C6880 was Merle T. Bowler uit Orofino, OR de laatste eigenaar. 

Het toestel werd in februari 1962 door brand verwoest.

De US Navy beproefde de Super Universal met registratie A8012 maar kocht die niet. Na jaren in de fabriek te hebben gestaan werd msn 811naar de laatste productiestandaard verbouwd en als CF-ATW verkocht

Msn 812 (NC8011) kreeg een serie eignaars. Gekocht door Aero Corp. of California kwam het toestel al snel vliegen voor de dochter Standard Airlines. 

Na de fusie met Western Air Express ging het naar de dochteronderneming Mid Continent Air Express om tenslotte bij Western Air Express in dienst te komen. 

Eind 1933 werd het door brand verwoest

St Tammany Gulf Coast Airways had een vloot van vijf Super Universals. 

Afgebeeld zijn msn 816 (NC8030) en 819 (NC8032) voor aflevering op de fabriek eind oktober 1928. 

Deze maatschappij was een voorloper van American Airways (later American airlines).

De G-CASN (msn 821) was het eerste toestel van de tweede serie voor Western Canada Airways. 

Weinig Canadese toestellen waren ook met wielen uitgerust, maar de ‘SN gebruikte die ook naast drijvers en skis.

De G-CASQ (msn 824) behoorde bij de minder gelukkige toestellen van WCA. 

In januari 1929 werd dit toestel opgenomen in de vloot en eind augustus brak ze gedurende een storm los van haar ankers, dreef het water op en zonk deels. 

Het toestel kon later worden geborgen maar was total loss toen het alsnog zonk

De Super Universal werd ook besteld door een aantal ondernemingen.

De NC9746, msn 825, vloog voor de Aircraft Radio Corporation als vliegend laboratorium voor het testen van radioapparatuur voor de luchtvaart.

Super Universal msn 826 NC9724 deed dienst op de luchtlijn van Los Angeles via Phoenix naar El Paso voordat deze overging naar Mid Continent Air Express. 

Aan het slot van zijn loopbaan werd het toestel gebruikt voor de film ‘Casablanca’.

In februari 1929 werd msn 827 als CF-AAM geleverd aan de Consolidated Mining and Smelting of Canada waar het tot in 1934 voor bleef vliegen. 

Daarna werd het gebruikt voor bush flights tot het in december 1937 verongelukte. 

De restanten vormden de basis voor de herbouw

Met gebruikmaking van de resten van twee andere Super Universal’s is de CF-AAM gerestaureerd tot een Super Universal met een wiel-onderstel.

In 1998 vloog het toestel weer, na 61 jaar en meer dan 10.000 restauratie uren.

Dezelfde Fokker Super Universal als hiervoor, gebouwd in een van de Amerikaanse vestigingen van Fokker.

Het is de CF-AAM van Northern Aitways in Canada met als extra tekst Careross Yukon.

Hij staat in het Royal Aviation Museum of Western Canada in Winnipeg.

Mitsui uit Japan bestelde bij Fokker in Nederland F.VIIb’s en in Amerika Super Universals. Die waren bestemd voor de nieuwe maatschappij Japan Air Transport. 

De Super Universals kregen niet de standaard Wasp motor maar de Engelse Bristol Jupiter. Msn 835 met registratie 9768 was de eerste en werd in Japan J-BASO.

Het laatste toestel van de eerste order voor Japan was msn 836, J-BAXO. 

Deze ging eerst naar Nakajima in verband met de latere licentieproductie en toen naar JAT. 

Alle toestellen van laatstgenoemde maatschappij hadden de ‘O’ als eindletter van de registratie.

Ook Goodyear kocht een Super Universal (msn 840 met registratie NC9792) die werd uitgerust met door de firma ontwikkelde ‘ballonbanden’. 

Ook de afsteuning van het onderstel op de vleugel kon daardoor vereenvoudigd worden. 

Het nieuwe type band vond later ook breder toepassing.

Fokker experimenteerde ook met een verlaagde plaatsing van de motor in de Super Universal msn 841 registratie 9168. 

Mogelijk werd hetzelfde toestel gebruikt om de neus van een NACA-kap te voorzien. 

Fokker gaf echter de voorkeur aan een Townend ring om de motor die later op grote schaal bij verschillende modellen werd toegepast

Universal Airlines, de voorloper van American Airways, kocht ook acht Super Universals voor haar lucht- en postroutes. 

Dat waren msn 845-853 met registraties NC 9127-9134. Die vlogen na de fusie ook in AA kleuren.

American Airways verkocht in 1933 drie Super Universals (846, 850 en 852) naar Mexico. 

Deze werden daar als X-BAHR, ’S en ’T geregistreerd, maar de relatie naar het msn is onduidelijk.

Van de vele Super Universals die naar Japan gingen werden er een aantal met drijvers uitgerust, hoewel het merendeel wielen had. 

Net als veel van de latere leveranties werd ook msn 857 J-BBPO bij Nakajima geassembleerd.

Ook Mid Continent Air Express, een dochteronderneming van WAE kocht vier Super Universals en kreeg er nog vier bij van andere maatschappijen. 

Msn 861 NC99K werd in september 1929 aangeschaft door MCAE. In april 1932 ging MCAE op in WAE die met de Super Universals door bleef vliegen.

Msn 867 NC330N was een demonstratietoestel voor Fokker. 

Het was beschikbaar in Detroit op het vliegveld tijdens de All Amerrican Aircraft Show in April 1930 en werd alsnog een jaar later verkocht aan NPA. 

En transport van Super Universals voor Japan klaar voor vertrek uit Hasbrouck Heights, NJ in mei 1930. 

De opschriften op de kisten vermeld dat dit om msn 871-874 gaat met bestemming Yokohama.Msn 875-878 zouden spoedig volgen.

Super Universal msn 871 werd aan Japan geleverd als J-BBUO maar in maart 1932 ingezet in Mantsjoerije bij de nieuwe luchtvaartmaatschappij van Mantsjoekuo met als registratie M-116. Het bleef tot 1938 actief.

Super Universal msn 879 NC9793 was voor eigen risico door Fokker gebouwd.

Spoedig kocht de Argentijnse Marine het toestel en in februari 1931 werd het, uitgerust met drijvers, als T201 geleverd. 

Het vloog ook met een wielonderstel.

Rond 1936 kreeg msn 879 de registratie 2-Gt-4 en bleef tot 1942 in gebruik bij de Argentijnse Marine.

Een serie staalbuisrompen voor de Super Universal. Deze werden in de fabriek in Passaic, NJ gebouwd.

Een kijkje in de cockpit van de Super Universal. Standaard waren hier twee zitplaatsen, maar soms verwijderde de luchtlijnen de tweede plaats.

Het interieur van de cabine van een Super Universal. 

De luxe aankleding zal wel gebruikt zijn voor een demonstatietoestel tijdens een van de shows die jaarlijks werden gehouden.

De eerste Super Universal die Canadian Vickers bouwde was msn CV.131 die in het voorjaar van 1929 gereedkwam. 

Deze werd door de RCAF getest als G-CYXA (met XA op de romp) maar niet gekocht. 

Daarna ging het naar Western Canada Airways als CF-AFL. 

In december 1933 zakte het toestel door het ijs en werd afgeschreven

Gebouwd als CV.132 werd dit toestel aan Western Canada Airways geleverd in augustus 1929. 

Een maand later verongelukte het al toen bij de landing op een meer een rots werd geraakt.

Dit toestel, CV.134 bestemd voor International Airways of Canada verongelukte al voor aflevering toen het in juni 1929 hoogspanningsdraden raakte in de start.

De CF-AJB msn CV.137 bleef na de bouw in 1929 vijf jaar in opslag voor het werd verkocht. 

Koper was toen Northern Transportation die het in 1935 aan Starrett Airways & Transportation verkocht. Die bleef er tot in 1942 mee vliegen.

Ook CF-AJC met msn CV.138 bleef lang in gebruik. Western Canada Airways kocht het in juni 1930. 

Het eindigde bij Northern Airways in juni 1942 toen het bij de start een boom raakte. 

De eerste geheel door Nakajima geproduceerde Super Universal, msn 1.

Ook de Bristol Jupiter voor de toestellen werd in licentie gebouwd.

De foto’s van in Japan gebouwde Super Universals zijn niet talrijk. 

Gelukkig hielden ze daar van prentbriefkaarten. 

Hier msn 7 op her vliegveld van Shusuiski, Dairan. 

Geheel links de Super Universal J-EJEO, US-msn 876

Nakajima bouwde ook 13 toestellen die aan Mantsjoekwo (zoals Mantsjoerije inmiddels heette) werden geleverd als M-101-M113. 

Omdat de eerste drie ook Japanse registraties hadden zijn de msn’s 7-9 bekend. 

De overige gingen rechtstreeks naar Mantsjoekwo.

Gedurende de productie bracht Nakajima wijzigingen aan de Super Universal aan, waaronder de toepassing van haar Kotobuki type 1 motor en het aanbrengen van de Townendring om de motor. 

De J-BCWO met msn 30 behoort tot de midden productie.

De de Japanse Marine bestelde eveneens een versie van de Super Universal. Deze had ondermeer een verlengde romp. 

Het toestel was bekend onder de aanduiding C2N1voor de wielversie en als C2N2 voorzien van drijvers. 

Volgers berichten zijn hiervan 20 exemplaren gebouwd, waaronder de ‘94’

Ook het Japanse leger bestelde de Super Universal, te gebruiken voor trainingsdoeleinden. 

De aanduiding hiervan was Type 95-2, Ki.6. 

Ook hiervan zouden er 20 zijn gebouwd, maar behalve het toestel met registratie ‘1’ zijn er weinig foto’s van bekend.

Eind 1936 werd een van de laatste civiele Super Universals msn 46 met registratie J-AARB afgeleverd aan het Ministerie van Spoorwegen. 

In 1938 werd die aan het leger geschonken.

De Arsenal fabriek in Moekden begon de productie van de Super Universal als Manko Type 1 met msn 1, M-118. 

De M-120 met msn 3 werd voltooid in januari 1934 en was bestemd voor de Manchukuo Air Transport Company.

Een prentbriefkaart die de beschildering van de in Mantsjoekuo gebouwde Super Universals mooi weergeeft. 

Bij dit toestel is net als bij een aantal anderen het landenkenmerk ‘M-‘voor de 140 weggelaten.

Mantsjoekuo was vanaf 1932 een vazalstaat van Japan. 

Voor sommige toestellen leidde dat ook tot een aangepaste beschildering van kielvlak/richtingsroer.

Volgens een aantekening van een vlieger was er nog een Super Universal in Mantsjoekuo met als registratie M-198.

Mogelijk was dit de laatst gebouwde. 

De hier afgebeelde M-192 maakte in september 1942 nog een herdenkingsvlucht naar Japan samen met de M-191.